شکوفایی طنز و هجو گزنده و نیشدار ادبیات ایران که در سالهای ۱۹۶۰ میلادی ، رخ می نماید ، پدیده ایست که در عین مهم بودن ، قانونمند نیز می باشد . رسیدن تناقضات به منتها درجه ی ِ خود ، بین آهنگ نسبتا سریع رشد اقتصادی و فرهنگ اجتماعی – سیاسی منسوخ جامعه ی ِ ایران ، رشد نابرابری اجتماعی ، فساد و رشوه خواری بوروکراسی رژیم و خودسری اولیای امور ، بارها کشور را به آستانه یِ ورشکستگی سیاسی کشانید . طبعا ادبیات نمی توانست از کنار این پدیده ی ِ مهم اجتماعی ، بی تفاوت بگذرد . از میان نویسندگان ایرانی با جهت گیری دموکراتیک که در میانه ی ِ سالهای ۱۹۵۰ میلادی ، ظاهر می شوند ، خسرو شاهانی دارای جایگاه ویژه ای است .
او به شکلی موثر و شدید در برابر مسایل روز ، واکنش نشان داده و با صداقت فوق العاده ای ، دست به بازسازی محیطی می زند که پرسوناژهایش در آن ، زندگی و عمل می کنند ، او جنبه های روانشناسانه یِ رفتار آنها را برملا می کند . طنین هجوآمیز آثار وی با لحن ِ خوددار ، اما با تفسیرهای تلخ و نیشدار نویسنده ، تشدید می شود .

کتاب در کارگاه نمد مالی

در قسمتی از کتاب درباره داستان « قابل توجه آقایان وزرا » می خوانیم :
مشغول نمدمالی بودم که جناب آقای محمود طلوعی سردبیرمان عکسی را که در مجله پاری ماچ چاپ شده بود به بنده نشان دادند و گفتند ایشان آقای ادوارد مالادیو یکی از وزرای کابینه انگلیس م باشند که به این صورت مشغول انجام وظایف محوله و رقق و فتق امور جاری کشورشان می باشند و به طوری که خبرنگار پاری ماچ ، از قول جناب آقای وزیر نوشته است ایشان هر وقت کارشان زیاد می شود یا پرونده ها روی میزشان متراکم می شود و یا ارباب رجوع زیادی دارند کف اتاق کارشان به این شکل می خوابند و…