این داستان در نخستین جشنواره ملی جایزه بزرگ ادبی بوشهر جزء پنج رمان برتر بوده است .
می گویند داستان مرز میان واقعیت مطلق و خیال مطلق است . در این متن برای نامگذاری شخصیت ها از نام های قدیمی استفاده شده اما این شخصیت ها مترادف شخصیت های تاریخی نیستند . فضا ، فضایی تاریخیست اما این متن تنها یک داستان است نه واقعیتی تاریخی . تنها و تنها داستان .

شب شد . شاپور خود را برای خواب آماده می کرد . زن نیمه عریانی در بستر مقابلش به او لبخند می زد . شاپور به سمت تخت خواب حرکت کرد که ناگهان در اتاق به صدا درآمد . شاپور به سمت در رفت و آن را گشود . رئیس تشریفات که پشت در ایستاده بود ، ادای احترام کرد . شاپور پرسید : چه شده است ؟ رئیس تشریفات پاسخ داد : سرورم ، وزیر اعظم از مأموریت برگشته اند و می خواهند شما را ملاقات کنند . شاپور گفت : به او بگویید فردا بیاید . اکنون بسیار خسته ام و توانی برای مذاکرات خسته کننده ندارم . رئیس تشریفات تعظیم کرد و آن جا را ترک نمود …

… کیومرث ناگاه به سخن درآمد و گفت : اما به چه علت ؟! مگر ما چه دشمنی با آنان داریم ؟ ورشان که به خصومت درونی کیومرث با خود آگاه بود ، چهره در هم کشید و رو به او پاسخ داد : معینی که ما نابود کرده و اموالش به غنیمت بردیم ، از خاندان سورن بود که غرب کشور را کاملا در اختیار دارد . مگر تو بر این موضوع آگاه نیستی ؟! کلام تیرداد به میان آن دو رقیب پرید : حال چه باید کرد ؟ ورشان رویش را به سمت همگان تغییر داد : همینک هر فرماندهی به سمت محل خود برود و سربازان را همواره در حالت آماده به جنگ نگاه دارد و با تداوم تمرینات روحیه شان را بالاتر برد . حدس من این است که پهلیزگ در طول زمستان ارتش خویش آماده می سازد و به تدارک مشغول می گردد تا در ابتدای بهار حمله نماید اما در هر حال باید احتمال حمله ی ناگهانی را هم از یاد نبرد ، پس هر لحظه باید آماده بود و خود را جهت مصافی سخت آماده تر نمود …