کتاب الحاوی ( جلد بیستم ، داروهای مفرده)

به تصحیح: سلیمان افشاری‌پور

رازی تجربه را درطب بسیار معتبر می‌دانسته و همانند بیمارستان‌های امروزی، در مطب و بیمارستان از وضعیت روزانه بیماران اطلاعاتی را جمع‌آوری و یادداشت می‌کرده است و روش تدریسش همانند پزشکی امروز است. درمان‌های او مبتنی بر سادگی و مداوا با ادویه مفرده بوده است و او عقیده داشت که تنها در صورت نیاز مبرم باید از دوای مرکب استفاده شود.

اخلاق و صفات رازی:

رازی مردی خوش‌خو و در تحصیل کوشا بود. وی به بیماران توجه خاصی داشت و تا زمان تشخیص بیماری دست از آن‌ها برنمی‌داشت. و نسبت به فقرا و بینوایان بسیار رئوف بود. رازی، برخلاف بسیاری از پزشکان، که بیشتر مایل به درمان پادشاهان و امرا و بزرگان بودند، با مردم عادی بیشتر سروکار داشته‌است. ابن‌الندیم در کتاب الفهرست خود می‌گوید: «تفقد و مهربانی به همه کس، به‌ویژه فقرا و بیماران داشته، از حالشان جویا، و به عیادتشان می‌رفت و مقرری‌های کلانی برای آن‌ها گذاشته‌بود.» رازی، در کتابی به نام صفات بیمارستان، این عقیده را ابراز می‌دارد که هر کس لایق طبابت نیست و طبیب باید دارای صفات و مشخصه‌های ویژه‌ای باشد. رازی دربارهٔ جاهل عالم‌نما افشاگری‌های متعددی صورت داده‌است و با افراد کم‌سواد که خود را طبیب می‌نامیدند و اطرافیان بیمار که در طبابت دخالت می‌کردند به‌شدت مخالفت می‌کرد و به‌همین‌سبب مخالفانی داشت.